Dit jaar wordt de 40MM voor de 50e keer gewandeld, maar dat geldt niet voor Vera Boon uit Venhuizen. Zij heeft namelijk een jaar de 40MM in Nederland gelopen, maar ook in Chili. Voor haar wordt het dus eigenlijk de 51e keer. Je zou bijna kunnen zeggen dat Vera 40MM bloed heeft, want los van elk jaar wandelen, heeft ze ook alle diploma’s en cadeautjes bewaard. Hoe uniek is dat?
Vera was een puber toen ze voor de eerste keer liep. Zij was leidster bij de kabouters en zorgde dat er ongeveer 25 kabouters in uniform meeliepen. Toen
zat het tempo er nog niet echt in. Dit omdat bij elke stempelpost bakjes met water stonden. Alle kabouters deden dan hun schoenen en sokken uit om even te badderen, waarna vervolgens de voetjes gepoederd werden. Hup: alle schoenen en sokken weer aan en door naar de volgende post.
Hoofdzakelijk heeft Vera de 40MM altijd alleen gelopen, omdat ze een vrij hoog tempo had. Haar zoon Maarten heeft ook geregeld meegelopen en zal zijn moeder wel eens ‘vervloekt’ hebben, want ‘hij moest altijd doorlopen van zijn moeder’. Vera geeft aan dat Maarten drie weken oud was toen hij voor de eerste keer mee ging lopen. Nou ja, lopen. Lekker in de wandelwagen natuurlijk. Het is ieder jaar een feestje, aldus Vera.
De moeder van Vera was een gelovige vrouw. Als de ochtend van de 40MM was aangebroken en het regende, dan zei ze altijd: “Zo had onze lieve Heer het niet gewild”. Toch kan Vera zich niet herinneren dat het vaak regende: “eigenlijk was het altijd wel goed weer”. Vroeger had je natuurlijk nog geen mobiele telefoons, dus moest er gegokt worden waar je liep. De broer van Vera werd dan door zijn moeder gestuurd om koffie en koek te brengen. Er werd dan pauze gehouden in de berm.
In Tanzania organiseerde Vera zelf de 40MM. Dit was heel bijzonder, want ze organiseerde dit met haar directe collega’s en de gymleerklachten van acht scholen in
Tanzania. Om de route uit te kunnen zetten, zat ze achterop een brommer. De route was 20 kilometer lang. Het lopen in landen waar geen vlakke wegen zijn, is natuurlijk dubbel zo zwaar dan in Nederland. De 40MM was alleen voor de kinderen en zij moesten zich van tevoren inschrijven. Op die manier wisten ze hoeveel kinderen er mee deden en wat ze moesten bestellen. Halverwege werd er namelijk pauze gehouden en kregen alle kinderen een soort oliebol en wat te drinken. De cadeautjes die over waren van toen Vera in Chili was, werden aan het einde aan de kinderen uitgedeeld. Vera vertelt trots dat er 400 deelnemers waren!
Het was een heel leuk avontuur!
Vera heeft veel vrijwilligerswerk in het buitenland gedaan. Vanuit Nederland werden er mensen gevraagd om mee te gaan naar het buitenland. Met een groepje van zeven/acht of negen personen vertrokken ze dan! De reis stelde je zelf samen en je bepaalde ook zelf naar welke projecten je ging. Je sponsorgeld nam je dan vanuit Nederland mee. De eerste keer in Tanzania hebben ze een donatie gedaan aan een school met een lek dak. Die is toen gerepareerd. Ze heeft dus met eigen ogen gezien wat voor resultaat het geeft als projecten kleine bijdragen krijgen. Haar zoon Maarten was inmiddels 20 jaar en is ook mee geweest. Vera wilde graag extra geld meebrengen naar de projecten die ze ging bezoeken, dus bedacht ze in Nederland verschillende acties om extra geld in te zamelen. Denk bijvoorbeeld aan lege flessen acties of rondjes om de school rennen.
Eigenlijk werd al bij het lopen van de eerste 40MM bij Vera het eerste zaadje gepland. Op een gegeven moment kwam dan toch bij haar naar boven: ik wil wat doen met mijn vaardigheden als juf. Dit kwam mede ook door wat ze in Afrika allemaal had gezien. Vera heeft vervolgens een jaar lang in Tanzania vrijwilligerswerk verricht. Zij heeft toen meer dan 100 leerkrachten gecoacht in ‘betere leerkracht vaardigheden’. Zelf heeft ze meer dan 40 jaar in het onderwijs gezeten, dus ze wist heel
goed waar ze het over had. Ook was ze vaak praktisch bezig met de kinderen in de klas. Ze keek dan goed waar er behoefte naar was. Zo heeft zij ervoor gezorgd dat iedere klas een kist heeft gekregen met leesboeken. Dat was er niet. Door donaties vanuit Nederland kon ze er ook voor zorgen dat iedere groep een bak kreeg met potloden, scharen en puntenslijpers. De meest simpele benodigdheden om wat anders te kunnen doen dan alleen maar te luisteren naar de leraar. In het
buitenland zijn klassen niet gevuld met ongeveer 25 kinderen, maar met wel 80 tot 120 kinderen. En de kinderen gaan daar de hele dag naar school. Hetgeen ook onvoorstelbaar is, is dat er slechts één leraar voor zo’n grote groep staat.
Het is een roeping. Dat is Vera haar reactie op het moment dat ik zeg dat ik het onwijs knap vindt hoeveel tijd en energie zij gestoken heeft in het vrijwilligerswerk in het buitenland.
Op naar 20 mei 2023!
Helaas is Vera ongeneeslijk ziek, maar ze is vastbesloten om bij de 50e editie aanwezig te zijn: “desnoods doe ik mee in een rolstoel”. Wij hopen dat haar dit gegund is en dat wij haar blij kunnen verwelkomen aan de start.
